"Na odległość poezji"

- performance i wystawa: Andrzej Kamiński (malarstwo), Robert Bojarski (poezja)

Mała interpretacja Ten obraz dostałem od przyjaciela Doskonała kreska przybrała kobiecą postać Muzyka płynie po moim pokoju A ja z nią żegluję ku przestworzom Odchodzę ze świata mroku ku świetlistym schodom By się po nich wspiąć na górę bez stoków Czasem sam pojadę w daleką podróż by podkradać światy Nieznanych mi osób Dobrze słońce praży, a gniew w duszy zastygł -- jak wosk na Spodeczku, co jest fundamentem świeczki jaśniepani Daje światło w nocy, jest symbolem wiedzy A tam daleko nie ma świateł Wygasły o zmroku Zrobię więc ognisko Jak wódz ludzi, co kłamstwa nie znają Będę tańczył wściekle, aż opadnę z sił Księżyc chandrą zionie bo jej natężenie jest iście diabelskie I w pasję przechodzi Dzień i noc --- wielki tort---kakaowo---śmietankowy Zjadam go co rana mój żywot mój nie słodki Ale najważniejsze. Ten obraz dostałem od przyjaciela doskonała kreska ...

Kładziem swoje szczątki na drodze kamiennej zieleń traw wyblakła sen mara okrutna serce zatopione w krwi jak kruk tak czarnej żółte morza brzegi białe statku żagle strach przycupnął w rogu i wciąż terror sieje Godność jest odarta wichrem wszędy wieje ręce na twarz kładę i zakrywam oczy Noc jak wielki motyl ta przebrzydła dama kusi ramionami co białe jak kreda lecz dzionek nastaje mgła w mieście opadła domy i tramwaje dotykają słońca pantografy błyszczą anteny bloków w słońcu pażdziernikowym skrzą się ulica tętni kamienica ziewa chleba mleka kakao nam trzeba by uczcić sobotę Znów powędrujemy ku nieznanym barwom co to po raz pierwszy w źrenicy się zrodzą i będziemy marzyć o nieznanych światach co to w bajkach tylko Przestrzeń czas i prędkość krzyżują się w szparze żaluzyjnej promieniem oddechy parę wydają bo to pierwsze mrozy przecie Gadatliwe ziewy tłumu jarmarczne ciągle zaganiani w jesień umieramy jedni wiosną drudzy latem trzeci zimą życia a Alicja ~ Weronika co się nam pojawia przy porannym myciu na drugą stronę lustra nas porywa czy to błysk jak bogactwo jest słodyczy czy może ciemną stroną jest księżyca ............ nie wiem................

Kusi mnie chęć odpłynięcia tą łódką odrapaną przez Styks. kuszą mnie też twoje usta - piękne jak rajski motyl. Kusi mnie skok, w nieznane, by przerwać jaźń, a jeszcze bardziej twe włosy rozwiane pachnące majowym lasem. Więc w kropce jestem, na rozdrożu rozerwany, Na granicy między światłem, a cieniem przez strach przygwożdżony i pięknem rozkochany. Stoję samotny dwóm bogom bijąc pokłony. l. XI. l998 r. Wszystkich Świętych.

Wyszedłem z domu by nigdy nie zobaczyć tego miasta na nowo. Chcę się uwolnić wyparować. Snują się duchy praojców po polach Swiatowid mrugnął okiem. Zapalam papierosa. Swiatełko domu baby - jagi. W innych dzielnicach mrok samotnych uderzeń serca. W innych miastach otchłań między krawężnikami. Tak mało sił by uwierzyć w cud tak nie wiele. Jutro będę kostką bruku. Już jutro będę papierosem światełkiem domu baby - jagi.

Biesiada. Urodziłem się pewnego Deszczowego lutowego świtu. Droga życia jak meandry rzeki. Nie zdobywam świata. Nie. Ja go smakuję. Jak książę na uczcie. Z żebrakami wieczerzam. Czas przymierza. Gra muzyka. To Bach. Dwóch się upiło Fryderyk i Szymon. Jakieś obrazy, światła, zapachy, barwy. Na Boga. Tyle wrażeń. Kręci mi się w głowie. Beatrycze gra na flecie piekło pognębiająe. A Madonna w niebiesiech zerka do mnie. Matczynym uśmiechem. I tak trwa uczta Wenecka. Maskarada - każdy gra siebie. Przyjaciół biesiada.

Widzę postać Co patrzy z daleka W jednej ręce gałąź A w drugiej klepsydra Poza miejscem Ponad czasem Kaptur broda Pielgrzym Nad sadzawką siedzi Karmi ptaki Duma W głowie cały świat W miłości Ale myśli jego walczą Czy było warto - na drzewie umierać Odleciał ptak